Artykuły

Tytułem wstępu: mija właśnie 10 lat odkąd zimowymi miesiącami jeżdżę wraz z rodziną i znajomymi na okoliczne stoki i miło spędzam czas na desce snowboardowej. 10 lat temu w naszych okolicach była to stosunkowo nowa zabawa, a ja wtedy byłem tak zafascynowany tym tematem, że po pierwszym dniu postanowiłem opisać swój „pierwszy raz” ;-) Obiecałem to również znajomym, którzy trzymali za mnie kciuki. Wszystko zaczęło się tak naprawdę już latem 2000 roku, kiedy to przyśniło mi się w nocy, że jeżdżę na desce ;-) Sen był tak bardzo realistyczny, a ja w tym śnie wyprawiałem TAAKIE rzeczy, że po przebudzeniu po prostu byłem przekonany, że już jestem snowboardzistą ;-) (wcześniej jeździłem trochę na nartach). W każdym razie temat deski przewijał się od tamtej pory w rozmowach ze znajomymi, czasami wzbudzając politowanie. Stąd też poniższa opowieść, która powstała zaraz po powrocie z pierwszego wyjazdu (wersja nieco okrojona)

Jak bardzo by chciał, jak bardzo pragnie tej mitycznej przynależności. W chwilach ciężkich jest mu już wszystko jedno, gdzie, z kim. Jest mu obojętne, kto wpływ na niego wywrze, czyje poglądy przyjmie za własne, kto go weźmie i ukształtuje na swój obraz i podobieństwo.

Zaczyna się zawsze w ten sam sposób. Czuje, Jej zimny, przenikliwy wzrok, pot leje się po plecach. A chce Jej tylko powiedzieć cztery słowa: „Kochanie”. „Idę”. „Na”. „Rower”. A Ona ma już na końcu języka "ja Ci k... dam rower" Ale nie. Dziś jest zupełnie inaczej obrała nową taktykę. Milczy. A to jest chyba jeszcze gorsze.. Więc zaczynam nawijać , że kolegów nie będzie, że piwa nie tknę bo przecież brzydzę się tego trunku, że będę grzecznie i bezpiecznie jechać i że... że wrócę jeszcze przed obiadem. Sam dobrze wiem że głupoty pieprzę i Ona też to wie. Wie że kumpli będzie mnóstwo, zjeżdżać będziemy po wypiciu całego zapasu piwa w schronisku i przynajmniej z dwa razy zaliczymy dzwona.

O potędze słowa popełniono już całe traktaty. I pewnie wiele nowego nie sposób tu dodać. To nasze kły i pazury, to nasze słońca i przestrzenie. Nasza wielkość i podłość. Niby nic takiego znowu: słowa właśnie, te które wypowiadamy, piszemy, którymi myślimy. Jeden z najbardziej prozaicznych elementów życia. Mogą być lekiem i trucizną.

Praca oddala od nas trzy wielkie niedole - nudę, występek i ubóstwo, to stwierdzenie Woltera znajduje potwierdzenie w naszym codziennym życiu. Praca potrzebna jest, by godnie żyć, by żyć wygodnie, by żyć w luksusie, by w ogóle żyć. Niewiele nieszczęść spotykających współczesnego człowieka osiąga granice traumy, jaką przeżywa osoba tracąca posadę i zostająca bez środków na utrzymanie. Media często informują o rodzinnych tragediach, których źródłem była utrata pracy, a co za tym idzie, stabilizacji i poczucia własnej wartości.

Woody Allen powiedział: "Dobrzy ludzie śpią lepiej od złych, ale ci drudzy bawią się znacznie lepiej, kiedy nie śpią." Miał rację? Możliwe. Bo kim tak naprawdę jest dobry człowiek? Prawie każdy starannie pielęgnuje w sobie myśl, że jest dobrym człowiekiem, ze spokojem i zadowoleniem patrzy w lustro, bo nikogo nie skrzywdził, a wręcz przeciwnie: dał drobne biednemu, wziął udział w akcji charytatywnej „Pajacyk”, sponsorował Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy.

Historia wzajemnych stosunków Polski i Rosji jest historią długą i zawiłą. Choć Polska i Rosja to sąsiedzi, którzy potrafią porozumieć się bez znajomości języka to czas pokazuje, że nie zawsze narody te darzyły się wzajemnie sympatią czy choćby szacunkiem. Historia obu krajów pamięta wiele wojen i waśni. Zaczęło się w XV wieku, pierwsze od najazdu Iwana III Srogiego na wschodnie kresy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Litwa zaczęła szukać pomocy Polski i stopniowo wciągnęła ją w długotrwały konflikt na wchodzie. Posypały się wojny polsko – rosyjskie w kolejnych stuleciach.

Wędrówką życie jest człowieka*   Wędrówką jedną życie jest człowieka; Idzie wciąż, Dalej wciąż, Dokąd? Skąd? Dokąd? Skąd?