Partia kameleonów, czy ostatnia nadzieja prawicy?

Przybyłych gości przywitał radny sejmiku małopolskiego, Paweł Śliwa. Następnie po krótkim występie skrzypaczki Weroniki Garnczarskiej, głos zabrał poseł Andrzej Romanek. Przedstawił on m.in. jedną z podstawowych kwestii programu, którą jest polityka prorodzinna. Z powtarzających się wypowiedzi można było odnieść wrażenie, że polityka prorodzinna jest lekarstwem na wszelkie problemy Polaków.

Posłowie Arkadiusz Mularczyk i oczekiwany Zbigniew Ziobro nieco się spóźnili, tłumacząc się bardzo napiętym planem dnia. Gorlice to ostania miejscowość odwiedzona tego dnia przez polityków Solidarnej Polski. Zakopane, Nowy Targ, Limanowa, a na koniec Gorlice to bardzo długi maraton, który przedstawiciele Solidarnej Polski podejmują w celu zachęcenia wyborców do głosowania na siebie. Czy Zbigniew Ziobro podobnie jak Janusz Palikot za sprawą swych spotkań z wyborcami zaskoczy nas w najbliższych wyborach parlamentarnych? Dziś SP balansuje na granicy 3-4%. Czy wzorem Ruchu Palikota w najbliższych wyborach odegrają rolę czarnego konia?

Grupa czterech prawników w osobach Pawła Śliwy, Arkadiusza Mularczyka, Zbigniewa Ziobry i Andrzeja Romanka wyjaśniła kwestię loga Solidarnej Polski, które często komentowane jest jako symbol trzech eurodeputowanych: Kurskiego, Cymańskiego i Ziobro. Znak ten symbolizuje bowiem wartości „wspólnoty, ojczyzny, solidarności, rodziny, symbolizuje nowoczesność i więź pokoleniową.”

Zwrócono uwagę na to, że SP wciąż nie jest rozpoznawalna, a 40% pytanych nie wiąże nazwy Solidarna Polska z ich ugrupowaniem. „Wiele osób nie identyfikuje jeszcze Solidarnej Polski. Połowa ankietowanych jest przekonana, że posłowie SP: Cymański i Kempa należą do PiS.” Jednak sam Zbigniew Ziobro pomylił się mówiąc z rozpędu o swojej partii jako PiS, a z sali padł okrzyk: I tak powinno być!

Spotkanie przebiegało w zasadzie sielankowo, aż do czasu, gdy pytania zaczęli zadawać zebrani w sali zainteresowani. Pierwszy pan zgłaszając swój prywatny problem związany z „ewidentnym szwindlem w jego spółdzielni” otrzymał od przewodniczącego Ziobry propozycję spotkania się z radcą prawnym posłem Andrzejem Romankiem.

Drugi pan na początku swej wypowiedzi stwierdził, że PiS był jedynym rządem, który zaczął coś robić. Wprawił on całą salę w śmiech stwierdzając, że „za pańskie pierwsze decyzje chciałem ucałować w najbardziej intymne miejsce”. Sugerował jednak, że źle została dobrana nazwa Solidarna Polska. W dalszej części zwracał na to, że „stworzono Polskę prawników, ale niestety prawa nie mamy.”

Trzecia pytająca wprowadziła na salę pewną dozę zakłopotania i zdziwienia. Okazało się bowiem, że na sali są nie tylko zwolennicy SP, ale w dużej części twardzi zwolennicy Prawa i Sprawiedliwości i Jarosława Kaczyńskiego. „Kim pan jest panie Ziobro? Powiedzieliście, że PIS to jest pan Jarosław, a ja głosowałam na tą drugą osobę(...), głosowałam na pana Ziobro, a kim on jest? On jest kameleonem! Wybrał najgorszy czas odejścia, taki, żeby był najgorszy dla PISu, dzisiaj to nie są wypowiedzi dawnego Ziobry. Dzisiaj to są wypowiedzi kameleona, człowieka, który dąży tylko do władzy ( ...) tak się nie robi proszę pana, tak się nie robi,(...) honorowym wyjściem jest zdać mandat, bo ja głosowałam na pana Ziobrę, ale na członka PiS!(...) Nie było by pana Mularczyka, ani pana Ziobry, gdyby nie było pana Jarosława!” Jak się okazało ta kontrowersyjna wypowiedź otrzymała oklaski od części sali.

Poseł Ziobro wyraźnie poruszony tymi zarzutami wygłosił dość długie przemówienie, w którym odparł wszelkie ataki ze strony pytającej. Zdradził bowiem kulisy sporu z Jarosławem Kaczyńskim, a ostatecznie wyrzucenia jego z PiS.

„Moja lojalność zawsze była najpierw wobec Polski, a później wobec partii.” Pierwszy spór dotyczył sprawy podatków, (...) które były sprzeczne ze zobowiązaniami jakie zaciągnęliśmy w 2005 roku. Zaznaczył, że projekt Solidarnej Polski zakładał znaczne obniżenie podatków dla tych biedniejszych i nieznaczne obniżenie dla tych najbogatszych. Za sprawą Zyty Gilowskiej i Jarosława Kaczyńskiego stało się dokładnie na odwrót.

Drugi spór dotyczył traktatu lizbońskiego, w którym Kaczyński zgodził się na osłabienie siły polskiego głosu o połowę. „W 2008 roku wydawało nam się z Jackiem Kurskim się, że udało mi się przekonać go (Kaczyńskiego) do odrzucenia traktatu (...) na 5 minut przed głosowaniem, będąc świadomy, że głosujemy przeciw, prezes oświadczył mi że komitet polityczny, który zebrał się dziwnym trafem beze mnie, podjął decyzję, że głosujemy za przyjęciem i oświadcza, że jeśli zagłosuję przeciw to będzie to nie tylko nielojalność, ale będzie to działanie służące rozbiciu polskiej prawicy i wyciągnie z tego wszelkie konsekwencje.”

Trzeci konflikt to „kolejne błędy bez wyciągnięcia wniosków, odmowa dyskusji i kolejne wybory, które PIS przegrywało.”

Sala podniesionym głosem sprzeciwu nie pozwoliła na ripostę ze strony pytającej.

Spotkanie, które ze względu na bardzo burzliwą formę nieoczekiwanie przedłużało się, ostatecznie zakończyło się dopiero po ponad trzech godzinach.

(adr)