Wakacyjny romans

Znam wiele kobiet, które takie wakacyjne romanse miały, mają lub zakładają, że będą miały. Sama jestem kobietą, która uległa czarowi miejsca i miała a raczej ma wakacyjny romans, ale jestem kobieta dziwną, pokręconą i trochę inną od większości znanych mi kobiet (niekoniecznie w dobrym słowa znaczeniu, albo w dobrym zależy z jakiej perspektywy się na mnie spojrzy).

Ja jestem osoba niezamężną, co nie znaczy, że jestem sama, ale mnie wolno prawie wszystko i na wiele sytuacji mogę sobie pozwolić, ale kiedy codziennie w swojej pracy stykam się z kobietami, które opowiadają mi rożne rzeczy,  zastanawiam się jak to jest, że kobiety na pozór szczęśliwe i zrealizowane życiowo miewają romanse..., wakacyjne romanse. Jak to jest, że w spokojnej, opanowanej, odpowiedzialnej kobiecie budzi się wulkan namiętności? Czy to chwila, miejsce odrywa naszą ludzką stagnację od szarej rzeczywistości, czy tez nasze pragnienia, fantazje i zwyczajnie ludzki popęd pozwala nam się rzucić bezwstydnie w ramiona wakacyjnego kochanka. Ja jestem kobietą, która nie potępia takich zachowań, ja jestem inna, ja chciałabym żeby wszystkie kobiety były szczęśliwe i zrealizowane na każdej płaszczyźnie życia. Analizuje dociekliwie ten temat ponieważ stykam się na co dzień tylko z kobietami, kobietami tak różnymi od siebie a jednak łączy je jedno ..., pragnienie szczęścia, choćby chwilowego.

Tylko dlaczego tak się dzieje?

Przecież my kobiety nie myślimy tylko waginalnie, nam kobietom potrzeba jest odrobina więcej niż samo rozładowanie seksualne. Nie kierujemy się prymitywnym popędem. Czy jest to tak, że odległość od domu, obce środowisko i fakt bycia anonimowym powoduje, że nasze małżeńskie przysięgi, partnerka lojalność zanika? Czy związki jednak mają swoje realne granice? Jak to się dzieje, że wraz z odległością od domu znikają nasze kompleksy i zahamowania a budzą się nasze pragnienia? Jak to jest, że poznany wakacyjny kochanek w  świetle wakacyjnej wolności nabiera dodatkowych walorów wizualno - mentalnych? Czy piasek na plaży i zachód słońca powoduje, że nasz obiektywizm i racjonalne myślenie zanika? Czy szum morza, albo bajecznie zielona górska laka czy tez spokojna tafla mazurskiego jeziora wpływa na nasza psychikę? Ja mam na to inne wytłumaczenie. Kobiety często duszą w sobie swoje prawdziwe oblicze, tłamszą swoje pragnienia i fantazje na poczet życia. Większość z nas wybiera partnera rozsądkiem i sercem i nie wiem, która część tego wyboru jest przeważająca.

Chcemy mieć wszystko i namiętnego kochanka i przyjaciela i odpowiedzialnego partnera z tendencja do bycia dobrym ojcem naszych dzieci. Niestety albo stety, zależy od perspektywy patrzenia wybieramy to co realne i przyziemne, bo często jest to stabilniejsze i trwalsze. Zostawiamy swoje pragnienia daleko za sobą w swoich marzeniach i fantazjach. Bo ile z nas wybrałoby kilka miesięcy całkowitego, cudownego, orgazmatycznego uczucia na poczet kilkudziesięcioletniej stabilnej bezpiecznej stagnacji? Zapewniam was, że większość i bynajmniej nie ma w tym nic złego. Każda kobieta wybiera sama. Ale myślę, że właśnie te kobiety, które zostawiają w tyle swoją kobiecość, namiętność i pasje są najbardziej narażone na urok wakacyjnego kochanka. I myślę, że taki wakacyjny romans jest dla nich czymś najcudowniejszym (pomijając macierzyństwo, jeśli mają dzieci, bo to chyba jest poza oceną) i kiedy to piszę, myślę, że właśnie ONE pozamykane we własnych karbach przyziemnej codzienności kobiety są najcudowniejszymi wakacyjnymi kochankami. Kiedy rozmawiam z takimi kobietami chciałabym żeby cala reszta to wiedziała . Z jaka pasja o tym opowiadają. Widzę zmianę w wyglądzie i zachowaniu, kiedy spokojna dotąd kobieta zaczyna błyszczeć, promienieć i rumienić się wspominając swój całkowicie bajkowy romans. Nie zawsze jest to romans z seksem w tle. Nawet nie macie pojęcia jak mało nam kobietom potrzeba do szczęścia. Czasami rozmowa i zrozumienie, skrycie skradziony pocałunek i trzymanie za ręce powoduje, że odzyskujemy wiarę w siebie i budzi się w nas dawno skrywana kobiecość. Nie wiem jak coś takiego wpływa potem po powrocie do rzeczywistości na relacje z mężem tudzież partnerem, ale ... jestem kobietą i jestem za tym żeby każda z nas choć na chwilę czuła się cudownie. Żeby kwitła jej kobiecość i każdego dnia realizowała swoje pragnienia.

Jestem jedną z was. I chcę żebyśmy my wszystkie kobiety bez względu na wiek, rozmiar, wzrost, wykształcenie czy stan cywilny były szczęśliwe. I żeby była jasność nikogo do niczego nie namawiam, ale jeśli ty czytająca ten felieton czująca się podle i bez życia z zanikającym poczuciem własnej wartości, mającą wszystkiego dość i mającą okazję przeżycia czegoś co cię obudzi zrób COŚ i bądź szczęśliwa.Tego z całego serca tu i teraz ci kobieto życzę.

ps. Wszystkie panie zamężne lub w stabilnych związkach oburzone moim pisaniem przepraszam i proszę o zrozumienie. Jestem wyzwoloną, pewną siebie i swojej kobiecości kobietą spełniająca swoje pragnienia i naprawdę jestem szczęśliwa, a wszystkie kąśliwe uwagi na temat tego co piszę i o czym pisze są niepotrzebne. A ataki na to, że nie mam męża i dzieci i jestem beznadziejną i niezrealizowaną biorę jako motywacje do tego by jeszcze cudowniej żyć.

(nesli){jcomments on}