Patrioci podejmują się wysiłku poprawy kondycji państwa, pracować będę nad projektami zmian ustrojowych, które pozwolą stanąć Polsce na nogi, ale także przeciwstawić się kolejnym zakusom grabieży państw ościennych. Wielomiesięczne dysputy na temat projektu konstytucji zakończą się wiosną 1791 roku. Zwolennicy reform wykorzystają przerwę świąteczną, po której nie wszyscy posłowie powrócili do Warszawy i w atmosferze zamachu stanu ogłoszą Ustawę Rządową. Uwzględniając nowoczesne myśli filozofów oświecenia ustanawiała ona ustrój państwa oparty na trójpodziale władzy; czyli władzy wykonawczej, ustawodawczej oraz sądowniczej . Te słynne 11 artykułów systematyzowały sprawy polityczne i społeczne Rzeczypospolitej, gwarantowały dziedziczność tronu i znosiły zgubne prawa kardynalne ( liberum veto, wolną elekcję, prawo wypowiadania posłuszeństwa królowi itp.), dawały prawa dla części mieszczaństwa oraz brały w opiekę chłopów. Zapowiadał również utworzenie 100 tysięcznej armii. Polska konstytucja wzorowana na konstytucji amerykańskiej z 1787 roku, była pierwszym tego typu dokumentem na kontynencie europejskim. Francja, jako kolebka wolności, ogłosiła własną konstytucje dopiero we wrześniu 1791 roku.
Krytycy entuzjastów konstytucji 3 Maja deklarują, że przecież nic nie zmieniła w życiu kraju, bo po kilku miesiącach została zniesiona na skutek rosyjskiej interwencji zbrojnej. Fakt, Katarzyna II nie pozwoliła długo cieszyć się Polakom własną konstytucją, co więcej za namową Prus, podjęto decyzję o II rozbiorze Polski, ale sukcesu opracowania tego dokumentu nikt nam nie odbierze. Mimo że w 1795 roku Polska ostatecznie zniknęła z map Europy, to pamięć o tym wydarzeniu z 1791 roku była wciąż żywa. Co więcej, Polacy będąc w niewoli wspominali rocznice uchwalenia konstytucji, była dla nich bowiem synonimem niepodległej Polski i to pomagało im przetrwać ciężkie czasy. Każde inicjatywy powstań, wizje wolnej Polski, nie mogły pominąć dokonań majowych. Gdy w 1918 roku tworzyła się nowa, niepodległa Polska , to jej podwaliny budowano w oparciu o zamysły autorów Konstytucji 3 Maja, by Polska była nowoczesnym, tolerancyjnym państwem. Oczywiście realia były już inne, odrodzona Polska miała być republiką, ale ogólne wartości pozostały niezmienne.
W 1919 roku, dzień 3 maja ustanowiono, jako oficjalne święto państwowe, nieuznawane przez komunistów w czasach Polski Ludowej, znów uroczyście zostało wpisane w kalendarz świąt narodowych, wolnych od pracy w roku 1990.
3 maja dla katolików w Polsce, to także święto religijne czczące główną, obok św. Wojciecha i Stanisława, patronkę Polski, Maryję. Postać Maryi na trwałe wiąże się z historią państwa polskiego. Pochodząca z XIII wieku Bogurodzica wspomina o Maryi, królowej Polski. Ale dopiero król Jan Kazimierz w dniu 1 kwietnia 1656 roku, oficjalnie ogłosi matkę Jezusa, za opiekunkę narodu polskiego i odda jej Polskę pod swoją opiekę. 300 lat po ślubach lwowskich , prymas Stefan Wyszyński, odnowił śluby królewskie i zawierzył cały kraj Maryi. 26 sierpnia 1956 roku ok. miliona wiernych na Jasnej Górze złożyło Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego.
Geneza święta maryjnego sięga roku 1908, kiedy to w litanii laterańskiej użyto wezwania „Królowo Polski”. Od tego roku Maryja została patronką diecezji lwowskiej, a po odzyskaniu niepodległości, biskupi polscy poprosili Stolicę Apostolską, by święto Maryi, jako patronki, dotyczyło całego kraju. Tak też się stało decyzją Benedykta XV w 1920 roku.
Polacy wszystkie wzniosłe chwile w dziejach państwa przypisywali wstawiennictwu Maryi, do niej też modlili się w najtrudniejszych momentach w naszej historii. To jej będzie przypisany sukces w bitwie warszawskiej z 1920 roku, to jej podobiznę na klapie swojej marynarki nosić z dumą będzie Lech Wałęsa. „Totus tuus” ( „cały Twój”) było też dewizą życiową świętego Jana Pawła II.
Iwa
Napisz komentarz
Komentarze