Park

I tak zerka parku twórca, sprawdza gości w swej dziedzinie,

Strzeże kładki, dba o zieleń, cieszy się że Ropa płynie.

Idą duzi, idą mali, pchają wózki dwaj dziadkowie....

Mniej dziś ludzi... dawniej w parku gości było całe mrowie.

Ruch w alejkach, gwar na placach, piski dzieci na huśtawkach,

Trudno było zakochanych na parkowych zliczyć ławkach.

Dziś jest ciszej i spokojniej... Mniej dzieciaków na rowerkach,

A Biechoński trochę smutno na to wszystko sobie zerka...

Niby trawa jest ta sama , niby drzewa ciągle rosną...

Zimą wszystko przysypane, a pachnące wczesną wiosną...

Przecież kwiaty ciągle kwitną , spacerują zakochani...

Niby wszystko po staremu, niby ciągle tacy sami.

Cóż... minęły dawne czasy , przyszły nowe gdzieś z oddali...

W międzyczasie jednak ludzie jakoś z miasta... wyjechali.

Smutno? Trudno w śmiechu trwać głupawce...

Może kiedyś nam się uda na parkowej usiąść ławce?