Strach

Kopię stumetrowy schron niepamięci,

Odpalam szósty bieg ucieczki od szaleństwa

I piję Normalność z niewidzialnego korytka...

Normalność w ziemię wsiąkła i nie umiem

Jej pozbierać.

Losy ludzkie posplatane od nowa w mrocznym lesie,

Z nową kartą interpretacji i ołówkiem podkreśleń.

Ponabijani jak robaki na haczyk politycznych wędek...

Brniemy w ciemność bez bytu, za to z nienawiścią

W roziskrzonych oczach.

W cieniu feretronów barwny korowód cieni

Zapomniawszy o miłości wytyka jej brak tłumowi...

Mojsza racja!!-krzyczy i nie prowadząc za rękę

Wciska w otchłań potępienia jak kamień ciążący

W błoto.

Odeszła precz normalność, śpi przyjaźń

A miłość czeka bezczynnie na Moście Pożegnań.

Nikt nikogo po twarzy nie głaśnie, oczy już puste,

A dłoń bez dłoni samotna na brzegu rzeki...

Idzie wojna.

Ariel